Grodzisko Piotrówka - Radom

Grodzisko jest pozostałością, wzniesionego w drugiej połowie X wieku w pobliżu prawego brzegu rzeki Mlecznej - grodu, otoczonego fosą i drewniano-ziemnym wałem, zwieńczonym drewnianą palisadą. Nazwa grodu Piotrówka nawiązuje do wybudowanego tu pierwszego radomskiego kościoła p.w. św. Piotra. Drewnianą świątynię rozebrano na początku XIX stulecia. Po  kościele pozostała  legenda mówiąca o dzwonach, których głos dochodzi z głębin pobliskiej sadzawki, a można go usłyszeć w Wielką Sobotę. W czasach powstania grodu w X w. wokół nie było niczego poza gęsto porośniętą Puszczą Radomską. Dzisiaj pod wzgórzem nie ma śladu po lesie, a w kierunku dzielnicy Zamłynie ciągną się podmokłe, miejscami zakrzewione torfowiska. Wzgórze o pow. 1,4 ha przypomina z lotu ptaka koło. U podnóża grodu istniało kilka osad, których mieszkańcy trudnili się rolnictwem, obróbką drewna, wytwarzaniem oraz wytopem żelaza i rzemiosłem precyzyjnym, o czym świadczą odnalezione liczne fragmenty naczyń ceramicznych. Produkcja narzędzi i naczyń oraz dziegciu kwitła w dolinie Mlecznej już w czasie kiedy kształtowało się Państwo Polskie. W latach 1790-1812 wzgórze grodowe pełniło funkcję cmentarza. W okresie II wojny światowej Niemcy przystosowali „Piotrówkę” do celów militarnych, budując na niej okopy. Teren wokół grodziska został uporządkowany w latach 2002-2003. Z inicjatywy Społecznego Komitetu Ratowania Zabytków Radomia u stóp wzgórza stanął kamień-pomnik oraz wybudowano schody zwieńczone elementami palisady i kartuszami z herbem Radomia i tablicą informacyjną. W 2007r. pośrodku grodziska pojawił się krzyż z tablicą pamiątkową.