Bunkier kolejowy w Konewce

Jeden z dwóch kompleksów schronów kolejowych wchodzących w skład Stanowiska dowodzenia "Obszar Środek" (niem. "Anlage Mitte"), położony w lesie obok wsi Konewka. Kompleks schronów w Konewce składał się ze schronu kolejowego o długości około 385 m, dwóch schronów bojowych i najprawdopodobniej schronów technicznych, w których Niemcy ulokowali m.in. siłownię elektryczną i kotłownię, podobnie jak w bliźniaczym zespole schronów znajdującym się obok wsi Jeleń. Budowę kompleksu realizowała Organizacja Todt w okresie od kwietnia do października 1940 r. Schron kolejowy w Konewce jest dłuższy o 50 m od schronu w Jeleniu i w przeciwieństwie do niego jest na całej długości prosty. Schrony nigdy nie zostały wykorzystane zgodnie z ich pierwotnym przeznaczeniem. Atakiem na Związek Radziecki 22 czerwca 1941r. Pod koniec 1943r. Na polecenie Ministra Gospodarki Rzeszy Alberta Speera, ważne dla produkcji wojskowej zakłady zaczęto przenosić w miejsca zapewniające ochronę przed atakiem alianckiego lotnictwa. Wg niemieckiego plany dyslokacji obiektów przemysłowych figurują tam: obiekty w Jeleniu jako Reichbahntunnel Tomaczew kryptonim "Goldamsel" oraz w Konewce Tunnel Tomaczew-Konewka kryptonim "Huhn". Wówczas pojawiają się pierwsze informacje o wjeżdżających do schronów pociągach towarowych liczących ponad 30 wagonów. Jednak wykorzystanie schronów do celów przemysłowych dotyczy dopiero 1944r., gdy w Jeleniu i Konewce utworzono filię tomaszowskich zakładów Daimler-Benz. Mieściły się tam magazyny i warsztaty gdzie demontowano uszkodzone silniki przywożone z frontu, odzyskiwano z nich części i remontowano podzespoły. Prace wykonywali robotnicy przymusowi z okolic Tomaszowa oraz jeńcy rosyjscy.  W październiku 1944r. Całe wyposażenie zdemontowano i wywieziono w nieznanym kierunku wraz z częścią załogi.

Zamek w Inowłodziu

Zbudowany przez Kazimierza Wielkiego w połowie XIV w. zamek, usytuowany w dolinie Pilicy, w miejscu o naturalnych walorach obronnych, strzegł Ziemi Łęczyckiej i Małopolski oraz bronił przeprawy przez rzekę. Został wzniesiony z miejscowego, rdzawobrunatnego piaskowca na planie prostokąta o wymiarach ok. 49x31 m. W obwodzie murów znajdowały się dwie wieże, co w średniowieczu należało do rzadkości. Zamki o umocnionej linii obronnej w postaci dwóch wież powstawały w miejscach strategicznych. Jest to dowodem szczególnego znaczenia inowłodzkiego grodu dla obrony kraju. Zabudowę wewnętrzną tworzył budynek w kształcie litery L, przylegający do zachodniego i północnego obwodu muru. Całość otoczona była szeroką na 20 m fosą, która dzięki specjalnemu przekopowi łączącemu ją z Pilicą była stale wypełniona wodą. W ścianie wschodniej zamku znajdowała się brama prowadząca do otoczonego murami miasta. Wraz ze zmianami właścicieli zamek ulegał licznym przebudowom. Od XV w. był rezydencją starostów inowłodzkich. W 1515 r. dobra wraz z zamkiem wykupili Drzewiccy. Jako ostatni mieszkali tu przedstawiciele rodu Lipskich herbu Łada. Podczas potopu szwedzkiego zamek został zdobyty i nieodwracalnie zniszczony. Wycofujący się Szwedzi położyli kres jego świetności. Obecny stan zamku jest zrekonstruowaną budowlą, utrwalona w formie trwałej ruiny.

Kościół św. Idziego w Inowłodzu

Murowany, romański kościół św. Idziego w Inowłodzu został ufundowany w 1086 roku przez króla Władysława Hermana jako wotum za narodziny syna – Bolesława Krzywoustego. Świątynia została zniszczona w czasie I wojny światowej (1915 r.), a w okresie międzywojennym zrekonstruowana przez architekta Adolfa Szyszko-Bohusza (1936-38). Kościół został wzniesiony z miejscowego piaskowca na lewym brzegu Pilicy. Składa się z prostokątnej nawy z półkolistą absydą od wschodu i okrągłą wieżą pokrytą czerwonym dachem w kształcie stożka od zachodu (w czasie rekonstrukcji przybyła jej jedna kondygnacja). W romańskich ścianach umieszczone są małe, półokrągłe okna i podobne drzwi. Wskutek zawieruch wojennych kościół służył także jako twierdza, dlatego mur jest gruby, a niewielkie okna dostosowane do wystawienia strzelby.