Okręt podwodny typu 207 - Jastrząb-Kobben

Jastrząb-Kobben - okręt podwodny typu Kobben, zwodowany w 1964 roku, w latach 1964-2002 służył w Norweskiej Królewskiej Marynarce Wojennej, jako „Kobben” (S-318). W 2002 roku przekazany Polsce. W 2005 roku pozyskany przez Akademię Marynarki Wojennej, a w 2011 roku przetransportowany na teren uczelni i przebudowany na symulator.

Wewnątrz kadłuba okrętu znajdują się laboratoria, m.in. nawigacji podwodnej, uzbrojenia torpedowego, siłowni okrętowych oraz badawcze stanowisko obrony przeciwawaryjnej. Laboratoria zintegrowane są z istniejącymi i budowanymi w AMW symulatorami. Oprócz prowadzenia badań naukowych, prac rozwojowych i działalności dydaktycznej jednostka jest wykorzystywana do promowania problematyki morskiej i zadań popularnonaukowych.

Dworzec morski w Gdyni

Otwarcie Dworca nastąpiło dokładnie 8 grudnia 1933 roku. Gmach przy Nabrzeżu Francuskim poświęcił biskup chełmiński Stanisław Wojciech Okoniewski. W uroczystości otwarcia portowego budynku uczestniczyli m.in. ministrowie Ferdynand Zarzycki, Józef Beck, Emil Kaliński, Bronisław Nakoniecznikow-Klukowski, Władysław Marian Zawadzki i Kazimierz Papée, Komisarz Generalny RP w Wolnym Mieście Gdańsku.

Dla władz państwa polskiego gdyńska inwestycja miała strategiczne znaczenie. Jawiła się jako nasza brama na świat. Budowa Dworca Morskiego, zaprojektowanego przez katowicki oddział berlińskiej spółki Dyckerhoff & Widmann, trwała zaledwie rok. Jak na owe czasy, tempo wznoszenia budowli było wręcz niewiarygodne. Prace budowlane wykonała firma Skąpski, Wolski, Wiśniewski. Efektem była modernistyczna bryła, zwieńczona ostrosłupowym świetlikiem.

Gmach o powierzchni 2,5 tys. m kw. wyposażony został we wszelkie urządzenia niezbędne do przyjmowania i odprawy pasażerów, poczty i bagaży oraz prowadzenia obsługi celnej i paszportowej. Reprezentacyjna niegdyś budowla stanowiła serce stworzonego w latach 30. na obszarze gdyńskiego portu systemu obsługi ruchu emigracyjnego. To stąd za morze wyruszały tysiące naszych rodaków.

Dworzec stanowił bazę pasażerskiej floty transatlantyckiej Gdynia-Ameryka Linie Żeglugowe S.A. obsługującej linie nowojorską i południowoamerykańską. W sąsiedztwie gmachu cumowały początkowo stare parowce: "Polonia", "Kościuszko" i "Pułaski", zastąpione później przez dwie pary nowoczesnych statków pasażerskich "Piłsudski" i "Batory" oraz "Sobieski" i "Chrobry". Zaplecze budynku stanowiły bocznica kolejowa przeznaczona dla ruchu emigracyjnego i magazyny tranzytowe.

Podczas II wojny światowej Dworzec Morski ucierpiał w wyniku alianckiego nalotu na ówczesną bazę Krigsmarine Gotenhafen. Bomby zniszczyły jedno ze skrzydeł budynku. W latach powojennych nadal był tu punkt obsługi pasażerów. Epoka polskiej linii żeglugowej zakończyła się w 1988 r., po wycofaniu ze służby transatlantyku "Stefan Batory".

Obecnie w sąsiedztwie Dworca Morskiego (Muzeum Emigracji) cumują zawijające do gdyńskiego portu największe statki pasażerskie świata. Mijają go również ci, którzy wpływają do Gdyni promami ze Skandynawii. W nabrzeże przy budynku wmurowana jest tablica przypominająca, że to stąd na emigrację udał się w 1938 roku Witold Gombrowicz.

ORP Wicher z 1958 roku

ORP Wicher polski niszczyciel radzieckiego projektu 30bis (ozn. NATO Skoryi), w służbie polskiej Marynarki Wojennej w latach 1958-1974. Był drugim okrętem o tej nazwie, po niszczycielu z 1930 roku. Niszczyciele projektu 30 bis, to seria 70 radzieckich okrętów klasy niszczycieli budowanych po II wojnie światowej w latach 1950-1953. Była to najdłuższa powojenna seria niszczycieli na świecie. Zbudowany w stoczni im. A.Żdanowa w Leningradzie. Do radzieckiej służby wszedł 28 stycznia 1951 roku pod nazwą "Skoryj". 29 czerwca 1958 roku został przekazany Polskiej Marynarce Wojennej przez ZSRR – najpierw wydzierżawiony, a w 1965 roku odkupiony. Wchodził w skład 7 Dywizjonu Niszczycieli na Oksywiu. Brał udział w wizytach kurtuazyjnych, m.in. w Portsmouth. Od 1970 roku używano go w charakterze bazy pływającej dla 9 Flotylli Obrony Wybrzeża na Helu. Wycofany ostatecznie ze służby pod koniec 1974. Kolejno nosił numery burtowe: 54 i (od 1960) 274. Okręt zatopiony został na terenie jednostki wojskowej w zachodniej części Helu, jako sztuczny falochron.