Sikorka bogatka

Sikorka bogatka nazywana także zwyczajną  jest niewiele mniejsza od wróbla − długość jej ciała mieści się w granicach 13-16 cm. Ma czarny łepek z białą plamą na policzku. Przez brzuszek koloru żółtego lub żółto-zielonego przebiega czarny krawat. Skrzydła i ogon są niebieskawe.

Sikora bogatka w ciągu dnia jest w stanie zjeść tyle, ile sama waży. Wiosną i latem sikorki polują na owady, jaja, larwy lub poczwarki owadów. Według szacunków w ciągu jednego sezonu rodzina sikorek bogatek (dorosłe i potomstwo) są w stanie zjeść około 75 kg owadów.

Późną jesienią i zimą o pokarm trudniej, dlatego w tym okresie sikorki bogatki często odwiedzają karmniki i bardzo chętnie korzystają z nasion słonecznika, rozłupanych orzechów, ziaren pszenicy, prosa czy owsa, które zapewniają im dużo energii. Sikory bogatki przyciąga także wywieszona za oknem słonina. W ramach dokarmiania można sikorkom wywiesić również tzw. kule tłuszczowe, które stanowią mieszankę łoju oraz nasion i owoców. Ornitolodzy szacują, że w okresie zimowym sikora bogatka spędza 3/4 czasu na żerowaniu.

Czołg Cromwell Mk.IV gen. Stanisława Maczka (skala 1:35)

Cromwell był jednym z najbardziej udanych brytyjskich czołgów pościgowych, posiadający jako pierwszy „uniwersalną” armatę przeciwpancerną przystosowaną także do strzelania amunicją burzącą i odłamkową. W czasie II wojny światowej stał się legendą brytyjskich wojsk pancernych, ale i nie tylko. Zapisał świetną kartę historii polskiej broni pancernej, albowiem czołgi Cromwell były na wyposażeniu 1. Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka.

1. Dywizja Pancerna przeszła szlak bojowy przez Francję, Belgię, Holandię i Niemcy. W 1944 r. brała udział w inwazji sił alianckich w Normandii. Odegrała znaczącą rolę w bitwie pod Falaise, zamykając okrążenie wokół niemieckich 7. Armii i 5. Armii Pancernej w tzw. „kotle”. Uczestniczyła także w wyzwalaniu Bredy oraz w zdobyciu niemieckiego Wilhelmshaven. „Bijcie się twardo, ale po rycersku” – mówił do swych żołnierzy gen. Maczek po wkroczeniu do Niemiec wiosną 1945 r.

Cromwell był ulubionym czołgiem generała Maczka, który w latach 1944-45 używał go jako mobilnego centrum dowodzenia dywizji, pieszczotliwie nazwaną "Hela".