15 czerwca 2016

Wieża kierowania ogniem w Helu

Rok po wybuchu II wojny światowej Niemcy rozpoczęli w Helu budowę potężnej baterii artylerii nadbrzeżnej, wyposażonej w trzy największe na świecie armaty artylerii stałej o kalibrze 406 mm. Baterią dowodzono z wieży kierowania ogniem, żelbetowego bunkra w formie pancernej wieży o wysokości 25 m i dziewięciu kondygnacjach. 

Mimo trudnego piaszczystego gruntu wieżę posadowiono idealnie pionowo, co zwiększało precyzję artyleryjskich przyrządów pomiarowych. Na szczycie wieży umieszczona była obrotowa kopuła dalmierza o bazie 10,5 metra umożliwiającego obserwacje optyczne do 50 km. Wieża całkowicie autonomiczna posiadała część koszarową, część techniczną, centralę kierowania ogniem, dalmierz, pomieszczenia obserwatorów oraz pomieszczenia łączności. Grubość ścian zmienia się od 1 metra w dolnej części do 60 cm w części górnej. Pomieszczenia koszarowe w wieży przeznaczone były dla 40 osób załogi. Każdy z obiektów baterii wyposażony był we własne centralne ogrzewanie. 

W sierpniu 1941 roku bateria rozpoczęła próbne strzelania. Ze względu na zmianę sytuacji na frontach, z początkiem 1942 roku działa zdemontowano i przeniesiono do Francji na Wał Atlantycki, gdzie po zdobyciu przez Aliantów zostały zniszczone.













1 komentarz:

makroman pisze...

"Rok po wybuchu II wojny światowej Niemcy rozpoczęli w Helu budowę potężnej baterii artylerii nadbrzeżnej, wyposażonej w trzy największe na świecie armaty artylerii stałej o kalibrze 406 mm" właśnie zniszczyłeś legendę dział Nawarony ;).