Ruiny zamku w Ćmielowie

Zamek leży na dnie doliny w rozlewisku rzeki Kamiennej. Widoczne są dwie zasadnicze jego części. Rezydencja magnacka, znajdująca się na wyspie, oraz przedzamcze. Fosa, licząca około 15 metrów szerokości do dziś wypełniona jest wodą. Większość badaczy uważa, że zamek ufundował Krzysztof Szydłowiecki w latach 1519-1531. Szydłowiecki był wysokim urzędnikiem królewskim. Pełnił funkcję kasztelana sandomierskiego, kasztelana krakowskiego, a także kanclerza koronnego. W 1532 r. po śmierci Krzysztofa Szydłowieckiego zamek odziedziczyła jego żona, Zofia Targowska, a od 1606 r. był własnością Janusza Ostrogskiego. W 1621 r. po śmierci Ostrogskiego, z uwagi na brak spadkobierców, dobra ćmielowskie przeszły w ręce jego krewnych - Zasławskich. W 1657 r. kwaterowały tu szwedzkie wojska okupanckie. To właśnie w zamku ćmielowskim Książę Siedmiogrodzki Jerzy II Rakoczy, który wsławił się rabowaniem i paleniem polskich miast, spotkał się z królem szwedzkim Karolem X Gustawem. Stąd też wspólnie ruszyli w kierunku Zawichostu na dalszy podbój Rzeczypospolitej. Od 1709 r. właścicielem był Aleksander Dominik Lubomirski. Następnie kanclerz wielki koronny Jacek Małachowski herbu Nałęcz (od 1753 r.) i Małachowscy (od 1773 r.). W 1800 r. budynki zaadaptowano na browar. W XIX w. potomkowie Małachowskiego sprzedali Ćmielów. Nową właścicielką została Teresa z książąt Druckich-Lubeckich hrabina Scipio del Campo oraz jej szwagier Wojciech Pusłowski. Na początku XX w. ruiny zamku kupił Kacper Bargieł i urządził tu łaźnię parową. W czasie okupacji w 1944 r., Niemcy w zamku utworzyli szpital wojskowy. W 2009 roku zamek stał się własnością osoby prywatnej z zamiarem odbudowy budynku przedzamcza. Po niedługim czasie jednak zamek został opuszczony.