Jest to stromy, charakterystyczny brzeg morski znajdujący się na granicy dzielnic Orłowa z Redłowem. Klif należy do Rezerwatu Kępy Redłowskiej i stopniowo aczkolwiek nieregularnie oddaje swoją część morzu. W latach 1964-1971 było to ok. 1 m na rok, obecnie to tylko kilkanaście cm rocznie. Jest to zjawisko unikalne w skali Polski. Rozciąga się on na długości 650 m. Zbocza klifu pokryte są przez różnorodną i niezwykle rzadką roślinność.
Układ warstwowy klifu pokazuje geologom jak kształtowała się powierzchnia terenów Zatoki Gdańskiej przez ostatnie 23 miliony lat. Najniższa warstwa – mioceńska zawiera kilkudziesięciocentymetrowe pokłady węgla brunatnego. Panował wtedy klimat ciepły i wilgotny, co sprzyjało wegetacji i bujnemu rozwojowi roślinności leśnej i bagiennej a zatem powstawaniu torfowisk, z których potem tworzył się węgiel brunatny. Następne warstwy są śladem czterech następujących po sobie zlodowaceń, cofających się i wracających na przestrzeni od 900 tys. do 10 tys. lat. Zawierają materiał typowy dla lodowcowej moreny dennej i czołowej: piaski, żwiry, głazy. Gliny ilaste – szare lub ciemnoszare to dowód procesów zachodzących przed 50 tys. laty. Najmłodszą lodowcową warstwę można poznać po żółto-brązowej barwie, tworzą ją ziarnka mułu i piasku. Od schyłku ostatniego zlodowacenia trwa erozja Kępy Redłowskiej podmywanej falami Bałtyku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz