Zakład Naprawczy Taboru Kolejowego w Radomiu

Stworzenie kolejowych warsztatów naprawczych w Radomiu wiąże się ściśle z budową Kolei Iwangorodzko-Dąbrowskiej. Zostały uruchomione w 1887 roku, nazwano je Warsztatami Mechanicznymi Kolei Nadwiślańskich. Budynek dyrekcji wybudowany został ok. 1887 roku. Pełnił swoją rolę aż do końca lat 80. Wybudowany został na planie wydłużonego prostokąta z cegły w stylu eklektycznym. Składa się z korpusu głównego oraz skrzydła bocznego. Sam korpus główny jest dwukondygnacyjny za wyjątkiem trójkondygnacyjnej części centralnej. Przykrywa ją łamany dach polski. Charakterystycznym elementem architektury budynku dyrekcji ZNTK są drzwi główne z kolumnami toskańskimi na cokołach. Nad wejściem znajdował się symbol kolejnictwa – koło ze skrzydłami. W oczy rzuca się także potężne okratowanie okien parterowych. Wewnątrz budynku znajdują się pomieszczenia różnej wielkości.

Budynek straży przemysłowej wybudowany został z cegieł. Dwoma najbardziej charakterystycznymi elementami architektury tego budynku są sporych rozmiarów wrota, prowadzące do wnętrza oraz drewniana wieża przykryta stożkowym hełmem. Składa się on z korpusu głównego i przyległych do wieży przybudówek. Część środkowa budynku jest dwukondygnacyjna, budynek posiada także parterowe skrzydła boczne. Wieża – wysunięta względem całej budowli – posiada trzy kondygnacje, a jej dobudówki są parterowe. Obita jest blachą w dolnej części, w górnej zaś posiada konstrukcję ażurową. Wnętrze budynku składa się praktycznie z jednego pomieszczenia.

Tuż obok budynku dyrekcji ZNTK znajduje się zabytkowa budowla. To wybudowana ok. 1895 roku kapliczka św. Rocha – patrona m.in. aptekarzy, lekarzy, szpitali – mająca upamiętnić jedną z XIX-wiecznych epidemii cholery. Wybudowana w stylu neogotyckim. 

ZNTK posiada również zabytkową wieżę ciśnień.